نوع رفتار خانواده با فرزند بسیار مهم است؛از دوران کودکی گرفته تا دوران نوجوانی و جوانی.
این مورد هم مانند موردی قبلی یعنی نوع تربیت می باشد و به همان اندازه مهم است.اگر در سنین کودکی با فرزندمان با پرخاش و تندی رفتار کنیم و از کلمات نا مناسب در گفتارمان استفاده کنیم،کودکمان نیز به همین رفتار روی می اورد و هنگامی که بزرگتر شد سعی می کند با اطرافیانش چنین رفتاری را داشته باشد.در سنین نوجوانی ترک این رفتار ها دشوار است و تا حدی غیرممکن.
بهتر است از همان کودکی با فرزندمان رفتاری شایسته و پسندیده داشته باشیم و بسیاری از آداب را به او بیاموزیم تا در سنین بالاتر بازتاب همین رفتار را در او مشاهده کنیم.
یکی از اداب مهم نوع برخورد با اجتماع است.خیلی از نوجوانان نوع برخورد مناسب با افراد بزرگتر از خود را نمی دانند و حتی نمی دانند در یک جمع چگونه رفتاری مناسب تر است و گاهی از اجتماع فرار می کنند.فرار از اجتماع مشکلی بسیار جدی است و منجر به افسردگی و گوشه گیری نوجوان می شود!
اگر به فرزندمان از همان کودکی شیوه درست رفتار با دیگران و اداب معاشرت را بیاموزیم و او را در اجتماع با خودمان همراه کنیم در سنین نوجوانی نیز شاهد تاثیر این رفتار در او خواهیم بود و نیازی نیست همواره ترس افسردگی و رفتار نا مناسب نوجوانمان را داشته باشیم.
نوجوانان در سنین بلوغ به دنبال این هستند که مورد توجه دیگران و خانواده خود قرار بگیرند.انها دوست دارند که با انها مانند یک فرد بالغ رفتار شود و گاهی دوست دارند تصمیمات و کارهایشان به صورت مستقل باشد.
بعضی از خانواده ها به این موارد توجه نمیکنند؛انها به توانایی های فرزندشان ایمان ندارند و برای شکوفایی این توانایی ها به شیوه درست تلاشی نمی کنند؛انها با فرزندشان مانند یک کودک برخورد می کنند و در بسیاری از کارها انها را مشارکت نمی دهند؛در بسیاری از کارها خودشان برای فرزندشان تصمیم میگیرند و کاری را به او واگذار نمی کنند.
همه این ها موجب می شود نوجوان همواره به دنبال ثابت کردن خودش باشد و دست به هرکای بزند که اکثر این کارها خطرناک و نادرست هستند؛نوجوان سعی میکند با دور کردن خوش از خانواده نشان بدهد که بالغ و مسقل است.از این رو به افرادی ناشایست پناه می برد که در پسران موجب اعتیاد به مواد مخدر،رفتار زننده و ناپسند و رفتار و کارهایی از قبیل می شود.در دختران نیز گاهی موجب اعتیاد انها به مواد مخدر،روی اوردن انها به سوی جنس مخالف و رفتار نا مناسب در جامعه و اسیب رساندن به خودشان می شود.
پس خانواده باید بدانند و تلاش کنند که تا حد امکان به فرزندانشان اهمیت بدهنند و هرگز انهارا نادیده نگیرند.
برخی نوجوانان تحت تاثیر بعضی عوامل امید و علاقه ای به اینده خود ندارند و از تلاش دده میشوند.
گاهی نوجوان سعی می کند به خودش اسیب بزند یا گاهی دیگر برای زندگی و اینده خود تلاشی نمی کند؛نوجوان فکر میکنند که همه زندگیش قرار است به همین روال باشد!و این باعث میشود نوجوان هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ تحصیلی اسیب هایی جدی ببیند.
اینگونه نوجوان ها در زندگیشان به یک مشوق و راهنما نیاز دارند؛کسی که انها را بفهمد و به انها کمک کند که خودشان را از این باتلاق به بیرون بکشند.این مشوق و راهنماها شامل پدر و مادر،دوستانی خوب و مشاور و کسانی که نوجوان از انها حرف شنوی دارد،می شود.این افراد باید سعی کنند که به نوجوان امیدواری بدهند و به او کمک و حمایت کنند!خانواده باید سعی کنند یا خودشان به این اوضاع نوجوانشان رسیدگی کنند یا از مشاور کمک بگیرند؛اگر اقدامی صورت نگیرد انوقت است که پشیمانی انهارا فرا میگیرد.
گاهی خانواده ها فکر میکنند که اگر از لحاظ مادی کمبودی برای نوجوانشان وجود نداشته باشد پس دیگر نوجوانشان دده و غمگین و افسرده نمی شود!اما نوجوانان به دلگرمی و راهنمایی بیشتر از هرچیزی نیاز دارند و پدر و مادر بجای برطرف کردن نیازهای مالی کمی هم باید به بر طرف کردن نیاز های روحی فرزندشان توجه کنند و همواره انها را تشویق به تلاش برای اینده و زندگیشان و فردایی زیباتر کنند.
درباره این سایت